Iedere finish bij Challenge Almere-Amsterdam is uniek en iedere atleet is een held. Maar, om eerlijk te zijn: de finish van Heather Holt was hoogstwaarschijnlijk één van de meest geweldige finishes in de geschiedenis van triathlon. Na meer dan veertien uur kwam ze dit jaar over de finish van de Long Distance, iets dat ze dansend deed. Het publiek ging uit haar dak, de finishvideo ging direct viral en werd meer dan 500.000 keer bekeken. ,,Ik denk er iedere dag aan terug. Niemand pakt mij dit af”, glundert de Britse atlete meer dan een maand na de finish. ,,Eigenlijk heb ik geen woorden voor dat magische moment.”
De magie van haar finish – en van haar dans – vond feitelijk de oorsprong in een aantal gebeurtenissen eerder. Misschien nog wel de belangrijkste was het feit dat Holt een paar maanden eerder haar hand brak, vlak voor ze zou starten aan haar eerste Long Distance in Engeland. Starten deed ze daar nog wel, maar ze haalde uiteindelijk de cut-off van het fietsparcours niet en daarmee dus ook niet de finish. ,,Game over. Dat voelde als een grote mislukking. Maar ik wist meteen dat ik twee keuzes had: huilen en verdrietig blijven, of die mislukking gebruiken, er kracht uithalen en een nieuwe uitdaging zoeken. Het werd dat laatste: ik zag dat ik nog kon meedoen bij Challenge Almere-Amsterdam en hoefde dat alleen nog even te ‘verkopen’ aan mijn man.”
(tekst gaat verder onder foto)
Heather nadat ze haar hand brak.
De man van Holt vond het aanvankelijk een slecht plan, werd ‘omgekocht’ met een goede fles wijn en zo gebeurde het dat Holt een paar weken later dus toch aan de start stond in Almere. ,,Hier moest het gaan gebeuren. Twee jaar keiharde training. ‘Wees een grote meid’, zei ik nog tegen mezelf. En ‘ga ervoor’.”
Een dag vóór de start kreeg Holt overigens nog wel even een mentale tegenslag: tijdens de briefing hoorde ze dat de tijdslimiet niet 17 – zoals bij haar vorige race – maar 15 uur zou zijn. ,,Mijn god, hoe ga ik dit doen?”, was haar eerste reactie. ,,Maar ik wist ook dat ik geen makkelijke hobby heb uitgekozen en dat ik alles op alles moest zetten om die finish te halen. Ik wilde niet weer uitstappen.”
De zwemstart was voor Holt ‘indrukwekkend’ en een onvergetelijk moment. ,,Al die mensen, het publiek. Het duurde even voor ik in mijn ritme kwam, ook omdat ik best zenuwachtig was. Gelukkig duurde dat niet lang, vond ik op een gegeven moment mijn tempo en uiteindelijk werd het eigenlijk ruim drie kilometer genieten.”
Op de fiets ontdekte Holt al snel dat die lange, rechte wegen van Challenge Almere-Amsterdam toch niet zo ‘easy’ zijn als vaak wordt gedacht. ,,Je hebt nergens ontspanning, kunt nooit je benen even stil houden. Toen ik mijn coach tegenkwam, na ongeveer 100 kilometer, zei ik tegen hem dat ik eigenlijk wilde uitstappen. Hij heeft toen tegen mij gezegd dat ik dat vooral niet moest doen. Dat ik niet voor niets al die tijd en moeite er in had gestopt. Gelukkig zei hij dat, want een paar uur later beleefde ik één van de meest mooie momenten uit mijn leven.”
Dat gebeurde dus nadat ze haar fiets in de wisselzone had teruggehangen en ook ‘nog even’ een marathon liep. ,,Die was zwaar, maar tegelijkertijd prachtig. Dit is het allerbeste loopparcours dat ik in mijn hele leven heb gezien. Het publiek juicht voor iedereen: ook voor atleten zoals ik, die wat meer achteraan lopen. Toeschouwers schreeuwen je naam en zijn uitbundig. Zelfs in de avonduren, toen het donker en kouder werd, bleven ze allemaal staan. En dan dat stadion, waar je zes keer doorheen loopt. Iedere keer weer kippenvel. Je voelt je écht een held. Tijdens het lopen is het me gelukt om steeds van drankpost naar drankpost te lopen, zonder te wandelen. Dat is misschien nog wel mijn grootste overwinning.”
En toen gebeurde het.
Na haar zesde loopronde, toen Holt na 42 kilometer niet door hoefde voor nóg een ronde, maar mocht afslaan richting finish. Het publiek op de banken, de muziek galmend door het stadion. En Holt? Holt ging los. Los op de muziek. Ruim tweehonderd meter door het stadion maakte ze er een enorm feest van. Eenmaal over de finish geen tijd voor rust. Niks daarvan: nóg een dans, recht voor de camera’s van de organisatie. ,,Ik vond het zó gaaf dat ik er was en mijn eerste Long Distance had volbracht. Alles kwam naar boven. Ik dacht: ‘ik ga gewoon dansen’.”
Het filmpje daarvan ging al snel ‘viral’. Ruim 500.000 keer werd het inmiddels bekeken. ,,Ik weet nog dat ik vlak na de race in de auto zat en mijn stiefzoon zei dat het filmpje wel een hit zou worden. Ik wuifde het een beetje weg en dacht dat het wel mee zou vallen. Maar nog die avond hadden 50.000 mensen het al gezien en de volgende ochtend al 150.000. Toen wist ik dat er iets heel bijzonders gebeurde.”
Ook de dagen erop bleef het filmpje overal opduiken, werd het talloze keren gedeeld en had iedereen het erover. ,,Een magisch moment dat perfect werd gevangen. Niemand neemt me dit meer af. En Almere? Dat is écht de mooiste race die er is. En de best georganiseerde. Alles klopte van begin tot eind. Volgend jaar wil ik er zeker weer bij zijn!”